Dziecko prawdę Ci powie...

Dziecko prawdę Ci powie... Czy rzeczywiście tak jest?

Dzieci uchodzą za istoty szczere i prawdomówne, które wypaplają wszystko o co się ich zapyta. Niekoniecznie wzbudzają tym zachwyt rodziców, którzy zostają jawnie zdemaskowani i niejednokrotnie publicznie ośmieszeni przez wyolbrzymioną uczciwość ich dziecka, które bez pardonu zapyta rodzica "czy właśnie skończył robić kupę", "palił papierosa na balkonie", że "piwo to napój jego taty", "a rodzice się kłócili". Niestety nie rozumie i nie zauważa zszokowanych, pełnych zgorszenia spojrzeń kierowanych w stronę rodziców i cmokań pod nosem po takim oficjalnym oświadczeniu. Przecież "dziecko zawsze mówi prawdę"... Co z tego, że nie raz nieco naciągniętą, bo "kłótnia" w jego języku może oznaczać zwykłą wymianę zdań, ojca z papierosem przyfilowało jeden raz, a piwo jest w domu od święta.  Dla zgorszonej pani, do której uszu to doleci, mogą być to dzikie burdy, gdzie alkohol się leje strumieniami, w domu lecą same ku..y, rodzinna patologia w wydaniu Superwizjera, a ojciec to alkoholik.

Syndrom Pinokia

Czasem są jeszcze skrajne przypadki zmyślonych historii czyli potocznie mówiąc jawnego kłamstwa, niczym syndromu Pinokia, jak "zdradzanie" pani w przedszkolu, że tata siedzi w więzieniu(!). Sama co prawda takiego doświadczenia nie miałam, ale słyszałam o dokładnie takim przypadku, kiedy zaskoczona przedszkolanka spytała ojca, kiedy wyszedł na wolność. Dzieci potrafią jednak ubarwiać rzeczywistość...

Ostatnio co prawda moje dziecko zrobiło się bardziej prawdomówne, ale był moment, że na pytanie "czy byliście z przedszkolem na placu zabaw", słyszałam niekoniecznie prawdę, albo "co było na obiad w przedszkolu" otrzymywałam odpowiedź, która zupełnie nie miała nic wspólnego z rzeczywistością. Bo co ma wspólnego sznycelek, buraczki i ziemniaczki z leniwymi z masełkiem?! Generalnie niczemu (NICZEMU) co mój syn mówił, nie należało w 100% wierzyć, tylko dzielić  to przynajmniej przez pół.

A jednak prawdę powie...

No dobrze, to uczymy dzieci, że mają mówić prawdę, być szczere i uczciwe. Wspaniale, jeśli to się objawia słowami "mamo, ładnie wyglądasz", albo "ale jesteś piękna", nieco gorzej jeśli usłyszysz "ale jesteś stara"... Co zrobić, w końcu samą prawdę Ci mówi, dla niego nie ważne czy masz lat 25 czy 40 to jesteś mamą, więc z założenia kobietą wiekową, po prostu starą, w końcu w wieku lat 6 czas płynie nieco inaczej.
No i masz Mamusiu wyuczoną uczciwość. Niedzielny obiadek u babci, a młody wypala, że jadł nie będzie, bo mu śmierdzi, nie podoba się, nie smakuje, nie zje i już. I masz tu Matko, na co przyszło Ci tłuc do głowy, jak to kłamać nie wolno. Teraz dziecko masz szczere i świeć oczami przed teściową, jak to się Twoim dzieciom w dupach za przeproszeniem poprzewracało. Tego nie zje, tamtego nie, to mu śmierdzi tamto się nie podoba, pal licho jeszcze, jak to przy drugiej babci powie, własnej matce jakoś wytłumaczysz ten przypływ szczerości...
Albo na rodzinnej imprezie, gdzie nie tylko rodzina, pełna tolerancji się zjawia, paluszkiem Ci wskaże i konspiracyjnym szeptem, który bardziej przypomina głośną uwagę, na ucho powie "mamo, nie lubię tego pana!". I już, pozamiatane, w końcu nie wszystkich się lubić musi, ale Mama by wolała, żeby rzeczony pan jednak tej uwagi nie słyszał, w końcu czemu on winien, ale za to jakie szczere....
Mało wskazane również są, przepełnione jakże dziecięcą niewinnością pytania typu "to pan czy pani", "czemu ta pani ma łyse pół głowy" i inne, które nie do końca są rodzicowi na rękę, zwłaszcza jeżeli ktoś poza nim je słyszy.
To masz Mamo za swoje, najpierw prawdomówności oczekujesz, a  potem marudzisz. Dyplomacji się zachciewa, bo teraz pora tego się nauczyć... 

A Wasze dzieci mówią prawdę czy "prawdę"?