Mały terrorysta czy dziecko walczące o swoje?

Na pewno nie raz widziałaś dziecko, które urządza tzw. "scenę". Wrzeszczy, rzuca się na podłogę, nie daje się wziąć na ręce, kopie, gryzie, wyrywa się. I co sobie wtedy myślisz? Budzi to Twoje politowanie, współczucie, zdziwienie, zgorszenie? A może wydaje Ci się to całkowicie normalnym zjawiskiem, które po prostu się zdarza, a dziecko własnie przechodzi "bunt dwulatka"?

Młodszy Urwis jest dzieckiem z charakterem. Co przez to rozumiem? Że generalnie trudno mu coś wytłumaczyć, nie ustąpi ot tak, tylko dlatego, że mama prosi, a tym bardziej karze. Czasami działa sposób odwrócenia uwagi, ale też nie zawsze. Krótko mówiąc, nie jeden "życzliwy" nazwałby go "rozpuszczonym bachorem". Od jakiegoś czasu wyjątkowo często testuje matki cierpliwość i wyznaczane mu granice. I jak dotąd zwykle swoje despotyczne skłonności pokazywał w domu, tak ostatnio postanowił wystawić matkę na próby cięższego kalibru.

Urwisom lodów się zachciało, więc matka po jednej gałeczce sprawiedliwie kupiła. Dzieci niczym aniołki grzecznie siedziały i jadły, a potem poprosiły grzecznie matkę o rurkę ze śmietaną. Matka prośbom ulega, w końcu co tam rurka ze śmietaną, a niech mają, a co tam! I tu zaczyna się problem. Młodszy się rozmyślił, on już nie chce rurki, on chce cały pucharek lodów z obrazka!

Nie wiem, może poziom cukru po tej gałce mu skoczył, a może jego wrodzona przekora się odezwała, ale nie i już. Matka pucharka nie kupiła, bo rurkę chciał przecież, ale ok, dziecka do rurki zmuszać nie będzie, skoro mimo namów nie chce, to nie. Rurkę sama zjada... I gdyby przewidziała, co dalej nastąpi, to ta zakichana rurka by jej ością w gardle powinna stanąć. Rurki nie ma, starszy swoją skończył, więc zbieramy się, ale... O nie, nie licz matko, że tak łatwo pójdzie, bo JA, osobnik z natury przekorny, jednak tę rurkę chcę! I masz matko dwa wyjścia:

1. rurkę kupić dla świętego spokoju

2. rurki nie kupić

I pewnie się domyślacie, które wyjście matka wybrała. Matka rurki nie kupiła... I tym samym dziecko zrobiło przedstawienie, które nie jeden zgorszony widz może powtarzać kolejnym pokoleniom. 

Mimo tłumaczeń, że rurki nie chciał, mimo prób odwrócenia uwagi postanowił najpierw się obrazić i nie iść. Matka stoi i spokojnie czeka, bo na siłę szkoda prowokować do awantury i niepotrzebnie zwracać na siebie uwagę. Aż jakaś pani postanowiła mojemu synusiowi co nieco wytłumaczyć, żeby grzecznie z mamą poszedł. I tu się zaczęło...

Myślę, że moje dziecko nie toleruje wtrącania się obcych w jego sprawy, więc postanowiło narobić wrzasku. Matka na ręce wzięła, póki boi się obcych, to z nią pójdzie, ale za daleko to nie. Po paru metrach, gdzie matka potrzebuje kupić pieczywo, latorośl postanawia się rzucić na podłogę, zwracając tym samym na siebie (i matkę) uwagę jakiś 6 osób w kolejce i wszystkich przechodzących, mimowolnych widzów. Dziecko nie słucha, nie chce być ani na rękach, ani w wózku, ani stać, będzie leżał i wrzeszczał, bo niestety płaczem to nazwać,to za mało. Nie wiem, czy z litości nad dzieckiem, czy nad nad nią samą, ale przepuszczona w kolejce matka szybko chleb kupuje, dziecko z podłogi zbiera i się ewakuuje. Niosąc (raczej niemal wynosząc pod pachą) wrzeszczące, kopiące, gryzące i drapiące stworzenie. 

Po paru minutach i zapięciu już w wózku i wyjazdu na powietrze, Urwis się uspokaja. Jeszcze chlipie cichutko, wpina się matce na kolana, obejmuje ją za szyję i na swój sposób przeprasza. A matce płakać się chce... Z bezsilności, wstydu, żalu, a może z tego, że na ten czuły gest, mija jej złość?

Czy to próba sił, sprawdzanie ile mu wolno, ile matka wytrzyma? Mimo wszystko matka dalej uważa, że dobrze zrobiła, że drugiej rurki nie kupiła. Przecież to nie obiad, gdzie matka wszystko pod nos podtyka, żeby tylko dziecko cokolwiek zjadło, w końcu mogłaby wogóle takich słodyczy nie dawać...

Jednak dwójka dzieci ma w tej sytuacji podstawowy plus: matka, podczas całego zajścia zupełnie się nie przejmuje ludźmi, którzy mogą cmokać ze zgorszenia pod nosem, że matka sobie z dzieckiem nie radzi, albo go wychować nie potrafi. Przy pierwszym byłaby jednak bardziej przejęta, tym co ktoś sobie mógł pomyśleć, niż faktem, jak silny charakter ma jej dziecko. Potrafi zachować zimną krew, ale do domu dociera wyczerpana. Niestety bardziej psychicznie, niż fizycznie...