Czy opłaca Ci się pracować?

Pieniądze są rzeczą względną. Nie da się jednoznacznie określić co to znaczy "dużo", a co znaczy "mało". To, co dla jednego będzie "marnymi groszami", dla innego będzie szczytem marzeń. Zasadniczo jednak chyba każdy chciałby zarabiać lepiej czy mieć więcej na koncie. A z pieniędzmi jest tak, że "apetyt zaś rośnie w miarę jedzenia". Im więcej zarabiasz, tym Twoje ambicje idą w górą, im więcej masz, tym więcej wydajesz, im więcej dostajesz, tym więcej chcesz. Takie błędne koło poniekąd. To tak jak z dzieckiem i zabawkami. Im częściej dostaje nową, tym szybciej chce kolejną, a im rzadziej, tym dłużej cieszy ta, którą w końcu dostanie.

Jakiś czas temu moja znajoma stwierdziła, że "za 2 tysiące złotych nie opłaca się pracować". Oniemiałam. Fakt, na pewno zarabiała wówczas i pewnie zarabia znacznie więcej, ale żeby publicznie przedstawiać takie twierdzenie? Mówiąc szczerze, moja myśl była jedna: w d...głowie się jej poprzewracało. Przecież sama kiedyś zaczynała na pewno od takiej lub nie wiele wyższej pensji, a teraz twierdzi, że się za tyle nie opłaca. No tak, twierdząc, że średnia krajowa dochodów w Polsce wynosi prawie 4 tys. złotych (nie ważne, że brutto), to 2 tys. to przy tym marniutko. Nie ważne, że do średniej krajowej wlicza się tez najbogatsze osoby, których wpływy wynoszą kilkanaście, czy kilkaset tysięcy złotych na miesiąc. Nie ważne, że tak wiele osób tyle zarabia i nie ma perspektyw na więcej. Nie ważne, że tak wiele osób tyle dostaje nieadekwatnie, za cały miesiąc swojej ciężkiej pracy. Po co to robią, skoro im się to nie opłaca? Po co pracować na kasie w sklepie, albo stać za ladą, po co smażyć hamburgery albo kręcić lody z automatu, po co myć podłogi albo sprzątać? Po co, skoro to się nie opłaca?! Czy ludzie, którzy zarabiają mniej niż ta średnia krajowa to ludzie gorszego gatunku? A może nie wykształceni? Bzdura! Wiesz przecież, tak samo jak ja, że wykształcenie z wysokością pensji ma tyle wspólnego, jak planowanie ślubu z rocznym wyprzedzeniem, że się trafi na wymarzona pogodę (pomijam tu stereotypowo- moherowe przesądy, że sobie panna młoda nie zasłużyła).

Co zatem powinni zrobić Ci, których pensja w mniemaniu innych osób zakrawa o kpinę? Zacząć żebrać, chodzić po śmietnikach czy zacząć kraść? Otóż nie. Nie ma pieniędzy, za które nie warto pracować. Pracujesz za tyle, ile Ci dadzą. Żeby mieć co na siebie włożyć, żeby mieć co jeść, żeby żyć. Jasne, może kiedyś zarobisz więcej, może już zarabiasz, a może i nie. Wiesz jednak, że nie możesz tak myśleć, że za tyle i tyle, to się nie opłaca. Jakby Ci więcej nigdzie nie zaoferowali, to by Ci się opłaciło. 

Jeśli przez głowę chociaż raz przeszła Ci podobna myśl jak mojej znajomej, to dobrze, że to czytasz.

Pamiętaj, że kiedyś gorzej Ci się powodziło. Pamiętaj, że ludzie nie są warci tyle, ile wynosi ich pensja na koncie. Pamiętaj, że jutro wszystko możesz zostać bez swojej posadki i znów gorzej zarabiać.

Nie pracuję. Ba, też mogę powiedzieć, że mi się za 2 tysiące nie opłaca. Przy dwójce dzieci, koszty przedszkoli, opiekunek podczas chorób wyniosłyby nie wiele mniej. Tylko nie byłoby czasu, który można by im poświęcić, czasu wyłącznie dla nich, który może im dać jedno z rodziców. Mimo to, nigdy w życiu bym nie powiedziała, ze za jakąś kwotę nie warto pracować. Pomijam tu fakt, że jestem na garnuszku męża. Oczywiście, ta sama znajoma stwierdziła, że "nie mogłaby być na utrzymaniu męża". Wcale nie dziwię się, też bym nie mogła, gdybym nie dzieci, które wymagają opieki, raz że młodszy jest jeszcze mały, a dwa, że w ich chorobie z całą pewnością wymagają większej troski. 

Każdą sytuacje łatwo oceniać, jak się w niej nie jest. Jeśli stać Cię na 6 par butów w miesiącu, najnowaszego (albo nieco starszego) "ajfona", wakacje dwa razy do roku na Kanarach i w dodatku nie masz kredytu na dom, albo mieszkanie, to gratuluję, że Twoja praca jest wysoko nagradzana. Pomyśl jednak o pani z mięsnego, o dozorczyni, którą mijasz codziennie rano na klatce, albo o listonoszu, że oni maja mniej, a jednak muszą pracować. I to pewnie nawet za nie całe 2 tysiące...

Cóż, przynajmniej dobrze, że mój mąż zarabia tyle, że może mi się "nie opłacać pracować":)